مرگ

میگویند مردن انتقال آدمی ست از این جهان به جهانی دیگر، مثل یک اسباب کشی بزرگ، از یک دنیا به دیگری، که نمیدانی چقدر خواهی بود، دنیایی که واقعی تر از دور خواهی دید....همیشه شب اولش سخت خواهد بود، همان شب ترسناک ناشناخته....نه اینکه بد باشد، نه....دنیای جدید و غریب....بعدش عادت خواهی کرد، مثل شهرستان ل، امروز میدانم که هنوز ل همان ل است، این تو هستی که خود را وفق داده ای تا کمتر آزرده شوی

و وقتی جوجه در پوسته اش رسید، نرفتن به جهان دیگر او را آزرده خواهد کرد....هر چقدر هم قبلش جایش خوب باشد، از رفتن گریزی نیست

اینکه فکر میکنی تمام این دنیا پایم را روی دیگران بگذارم، تا برسم بالاتر....خوب یک لحظه بایست.... فکر کن آن بالا هیچ جای دنیا نیست....هدف خوب بودن توست تا انجا که به کمال برسی....شاید یعنی دروغ نگویی،عصبانی نشوی، خوش قلب باشی، نگاهت پاک باشد، تقلب نکنی، درست باشی

روزی باید رفت، کوله بارت چه خواهد بود

باز اسبابم را برای چهارمین بار در این چهارسال جمع میکنم، چقدر دلم تنگ میشود برای خوبها...و با یادشان حس خوب خوب بودنشان مرور میشود برایم....

اما باید رفت

خانوم دکتر...